It’s all about the people……why do we forget?
Ik verbaas me….over “ons”…ons als mensen. Hoe wij als mensen
in organisaties steeds lijken te vergeten dat wij als mensen
het belangrijkste zijn voor het succes van de organisatie.
Ik houd me oa. bezig met Agile, een prachtig framework waar ik echt in geloof.
Voor de leek: het framework is een antwoord op de onvrede van organisaties over langdurige projecten. Hierbij werd uiteindelijk na lange tijd een product uit de ‘black box’ getoverd waarvan men aan het begin dacht dat de gebruiker dát specifieke product nodig had. Het product blijkt bij oplevering echter achterhaald of toch niet te voldoen aan de (veranderde) behoeften. Logisch wanneer het behoeften van mensen betreft (want laten we eerlijk zijn, hoe rationeel zijn onze behoeften?) én een snel veranderende wereld.
Het Agile framework werkt met kort cyclische perioden waarin steeds een nieuw (bij voorkeur werkend) stukje van het product gemaakt wordt. De gebruiker bekijkt dit dan en geeft aan welk volgende stukje voor hem de meeste waarde genereert. Uiteindelijk levert dit een heel ander totaalproduct dan de ‘oude’ black box methode. Een product dat mee groeit met de behoeften van de gebruikers.
Agile heeft in haar framework nog meer mooie zaken opgenomen. Bijvoorbeeld dat het team wat aan het product werkt ‘zelfsturend’ is, zij kunnen het beste bepalen hoe zij het werk doen, en dat het team gezamenlijk verantwoordelijk is voor het gehele subproduct wat deze ontwikkelcyclus wordt gemaakt. Het framework vereist veel overleg binnen het team (en met de gebruiker) om te zorgen dat alles op rolletjes blijft lopen.
Prachtig! Allemaal bevestiging dat het om mensen gaat die met elkaar mooie dingen kunnen maken voor andere mensen. In het Agile manifesto staat letterlijk: “mensen en hun onderlinge interactie boven processen en hulpmiddelen”. Geen wonder dat het zo sterk verspreid is geraakt en werkelijk overal gebruikt wordt. Ik geloof hierin, dat mensen vanuit vrijheid en creativiteit samen in staat zijn de mooiste dingen neer te zetten. En daarom zet ik me ervoor in.
Maar.... wat zie ik bij de ene na de andere organisatie waar ik binnen kom, en hoor ik van de ene na de andere agilist……ik vertaal het even vrij: “dat de structuur en tools van Agile zo mooi zijn maar de mensen zo lastig”.
En daar zit mijn verbazing.
Het lijkt of we toch weer terug grijpen naar structuren die 100% rationeel uitlegbaar en reproduceerbaar zijn, in plaats van ons te richten op de mensen.
Ik zie prachtige Kanban borden, tot in de puntjes uitgerolde SAFe inrichtingen en stroomdiagrammen op de muur. Die kunnen prachtig werken en organisaties zijn er vaak erg enthousiast over. Super!
Maar over de mensen en hun krachten, uniekheid en eigenheid hoor ik weinig. Vergeten we ze dan (weer)? En waarom gebeurt dat? Hebben we (te) veel aandacht voor de processen en hulpmiddelen van Agile en (te) weinig aandacht voor de mensen en hun eigenheid? Ontdoen we het framework daarmee van haar kracht?
Iemand vertelde me laatst dat ‘de klanten de Agile manier van werken nog lastig vinden omdat ze nu niet meer te horen krijgen wanneer zij aan de beurt zijn’. Deze agilist loste dit issue op 'door keer op keer uit te leggen hoe het Agile proces is ingericht en dat de klant geen datum kon krijgen omdat ze nooit wisten wat ze tegen zouden komen onderweg in de sprints’. Ik geloof niet dat dat de manier is die Agile bedoelt in haar manifesto. Ik denk dat het proces hier de bovenhand heeft gekregen boven de mens (klant) kant. De klant ervaart de service nog meer als black box dan voorheen.
Een ander vertelde me dat het 'de heilige graal zou zijn als we een training hadden waardoor mensen hun verantwoordelijkheden gingen nemen i.p.v. te blijven eiland-denken. Maar die trainingen waren volgens hem ook moeilijk te vinden, want via welke methode krijg je mensen zover?' Is die menskant dan werkelijk zo moeilijk? Niet in mijn beleving. Maar wel als we vast willen houden aan vaste stappenplannen en structuren hiervoor. We kunnen ook kiezen voor meelopen, zelf laten ontdekken, samen falen en weer opkrabbelen. Al die dingen die ook in Agile genoemd worden, maar we soms lijken te vergeten omdat we zo druk zijn met onze structuren.
Vanuit mij als mens
daarom een oproep naar ons allemaal, “ons” als mensen:
Laten we de structuren, ook in organisaties, op de 2e of zelfs 3e plek plaatsen en zo ruimte te maken voor “ons”, de mensen. Laten we ervoor kiezen om vertrouwen te hebben in "ons", de mensen
Vertrouwen in de kracht van al die unieke waardevolle mensen. Vertrouwen dat deze mensen samen in staat zijn prachtige dingen neer te zetten, waarschijnlijk zelfs dingen die we niet eens kunnen bedenken vanuit onze huidige structuur-denkpatronen. Dat vertrouwen zit niet in de logica van ons hoofd, maar wel in ons hart. Let’s put it out there!
De psycholoog in mij is ook heel nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar wat het nou is dat ervoor zorgt dat we bij alles toch weer terugkeren naar de structuren, procedures en tools. Waarom doen we dat, zelfs als een framework als Agile ons voorschrijft het vooral niet te doen? Ik vermoed dat het, met een heel groot woord, ‘angst’ is dat ons drijft hierin. Angst om op iets anders te bouwen dan de rationele houvast die we gewend zijn. Maar ik kan me vergissen. Wat denken jullie dat ons op het structuren-pad houdt?
En tot slot: ik hang dit betoog op aan Agile als framework, maar hiervoor in de plaats kun je eigenlijk bijna alle veranderingen en ontwikkelingen in organisaties lezen. De ‘houvast’ (controle?) behoefte aan structuren krijgt, onterecht, (bijna) altijd de overhand boven de unieke mensen is mijn beleving.