Blogopmaak

It's all about the people.....why do we forget?

December 15, 2019
It’s all about the people……why do we forget?

Ik verbaas me….over “ons”…ons als mensen. Hoe wij als mensen in organisaties steeds lijken te vergeten dat wij als mensen het belangrijkste zijn voor het succes van de organisatie.

Ik houd me oa. bezig met Agile, een prachtig framework waar ik echt in geloof. 

Voor de leek: het framework is een antwoord op de onvrede van organisaties over langdurige projecten. Hierbij werd uiteindelijk na lange tijd een product uit de ‘black box’ getoverd waarvan men aan het begin dacht dat de gebruiker dát specifieke product nodig had. Het product blijkt bij oplevering echter achterhaald of toch niet te voldoen aan de (veranderde) behoeften. Logisch wanneer het behoeften van mensen betreft (want laten we eerlijk zijn, hoe rationeel zijn onze behoeften?) én een snel veranderende wereld. 

Het Agile framework werkt met kort cyclische perioden waarin steeds een nieuw (bij voorkeur werkend) stukje van het product gemaakt wordt. De gebruiker bekijkt dit dan en geeft aan welk volgende stukje voor hem de meeste waarde genereert. Uiteindelijk levert dit een heel ander totaalproduct dan de ‘oude’ black box methode. Een product dat mee groeit met de behoeften van de gebruikers.

Agile heeft in haar framework nog meer mooie zaken opgenomen. Bijvoorbeeld dat het team wat aan het product werkt ‘zelfsturend’ is, zij kunnen het beste bepalen hoe zij het werk doen, en dat het team gezamenlijk verantwoordelijk is voor het gehele subproduct wat deze ontwikkelcyclus wordt gemaakt. Het framework vereist veel overleg binnen het team (en met de gebruiker) om te zorgen dat alles op rolletjes blijft lopen. 

Prachtig! Allemaal bevestiging dat het om mensen gaat die met elkaar mooie dingen kunnen maken voor andere mensen. In het Agile manifesto staat letterlijk: “mensen en hun onderlinge interactie boven processen en hulpmiddelen”.  Geen wonder dat het zo sterk verspreid is geraakt en werkelijk overal gebruikt wordt. Ik geloof hierin, dat mensen vanuit vrijheid en creativiteit samen in staat zijn de mooiste dingen neer te zetten. En daarom zet ik me ervoor in. 

Maar.... wat zie ik bij de ene na de andere organisatie waar ik binnen kom, en hoor ik van de ene na de andere agilist……ik vertaal het even vrij: “dat de structuur en tools van Agile zo mooi zijn maar de mensen zo lastig”. En daar zit mijn verbazing. 

Het lijkt of we toch weer terug grijpen naar structuren die 100% rationeel uitlegbaar en reproduceerbaar zijn, in plaats van ons te richten op de mensen.
Ik zie prachtige Kanban borden, tot in de puntjes uitgerolde SAFe inrichtingen en stroomdiagrammen op de muur. Die kunnen prachtig werken en organisaties zijn er vaak erg enthousiast over. Super!

Maar over de mensen en hun krachten, uniekheid en eigenheid hoor ik weinig. Vergeten we ze dan (weer)? En waarom gebeurt dat? Hebben we (te) veel aandacht voor de processen en hulpmiddelen van Agile en (te) weinig aandacht voor de mensen en hun eigenheid? Ontdoen we het framework daarmee van haar kracht?

Iemand vertelde me laatst dat ‘de klanten de Agile manier van werken nog lastig vinden omdat ze nu niet meer te horen krijgen wanneer zij aan de beurt zijn’. Deze agilist loste dit issue op 'door keer op keer uit te leggen hoe het Agile proces is ingericht en dat de klant geen datum kon krijgen omdat ze nooit wisten wat ze tegen zouden komen onderweg in de sprints’. Ik geloof niet dat dat de manier is die Agile bedoelt in haar manifesto. Ik denk dat het proces hier de bovenhand heeft gekregen boven de mens (klant) kant. De klant ervaart de service nog meer als black box dan voorheen. 

Een ander vertelde me dat het 'de heilige graal zou zijn als we een training hadden waardoor mensen hun verantwoordelijkheden gingen nemen i.p.v. te blijven eiland-denken. Maar die trainingen waren volgens hem ook moeilijk te vinden, want via welke methode krijg je mensen zover?' Is die menskant dan werkelijk zo moeilijk? Niet in mijn beleving. Maar wel als we vast willen houden aan vaste stappenplannen en structuren hiervoor. We kunnen ook kiezen voor meelopen, zelf laten ontdekken, samen falen en weer opkrabbelen. Al die dingen die ook in Agile genoemd worden, maar we soms lijken te vergeten omdat we zo druk zijn met onze structuren. 

Vanuit mij als mens daarom een oproep naar ons allemaal, “ons” als mensen:
Laten we de structuren, ook in organisaties, op de 2e of zelfs 3e plek plaatsen en zo ruimte te maken voor “ons”, de mensen. Laten we ervoor kiezen om vertrouwen te hebben in "ons", de mensen
Vertrouwen in de kracht van al die unieke waardevolle mensen. Vertrouwen dat deze mensen samen in staat zijn prachtige dingen neer te zetten, waarschijnlijk zelfs dingen die we niet eens kunnen bedenken vanuit onze huidige structuur-denkpatronen. Dat vertrouwen zit niet in de logica van ons hoofd, maar wel in ons hart. Let’s put it out there!

De psycholoog in mij is ook heel nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar wat het nou is dat ervoor zorgt dat we bij alles toch weer terugkeren naar de structuren, procedures en tools. Waarom doen we dat, zelfs als een framework als Agile ons voorschrijft het vooral niet te doen? Ik vermoed dat het, met een heel groot woord, ‘angst’ is dat ons drijft hierin. Angst om op iets anders te bouwen dan de rationele houvast die we gewend zijn. Maar ik kan me vergissen. Wat denken jullie dat ons op het structuren-pad houdt?

En tot slot: ik hang dit betoog op aan Agile als framework, maar hiervoor in de plaats kun je eigenlijk bijna alle veranderingen en ontwikkelingen in organisaties lezen. De ‘houvast’ (controle?) behoefte aan structuren krijgt, onterecht, (bijna) altijd de overhand boven de unieke mensen is mijn beleving.
By nina February 10, 2020
Dat is wat veel organisaties meemaken bij het doorvoeren van veranderingen. Voor de klanten en bedrijfsresultaten zijn veranderingen goed en vaak noodzakelijk. De veranderingen zijn zo uitgedacht dat ze voor de werknemers ook positieve effecten hebben. Denk aan meer vrijheid, meer groeimogelijkheden, meer zelfsturing etc. In praktijk blijkt het doorvoeren van de verandering bij de werknemers vaak niet zo gemakkelijk te verlopen als verwacht. Dat heeft alles te maken met hoe wij als mensen in elkaar zitten en de manier waarop de verandering wordt aangepakt. Wat gebeurt er dan? Bij invoering van de verandering gaan mensen eerst vragen stellen over de noodzaak en er vervolgens sputterend of enthousiast -ieder mens op zijn eigen manier- mee aan de slag. Er worden posters opgehangen met nieuwe werkwijzen. Er worden teams geformeerd en verantwoordelijkheden verdeeld. En er wordt veel over gepraat hoe het aan te pakken. Er ontstaat activiteit. Er wordt een taart uitgereikt omdat de eerste mijlpaal is behaald. De posters op de muren worden vervangen door verder uitgedachte exemplaren die nog beter passen bij de organisatie en haar mensen. Sounds familiar? Iedereen die wel eens een organisatieverandering heeft meegemaakt herkent dit waarschijnlijk. En wat je dan waarschijnlijk ook herkent is dat na een tijdje de gonzende activiteit wegebt. De energie sijpelt weg, niemand kijkt nog naar de posters. Er wordt over andere dingen gepraat en het enthousiasme is eigenlijk ook wel weg. Zelfs de taarten die soms nog verschijnen voelen als een trucje. Je hoort mensen klagen: ‘het was vroeger beter’. Mensen nemen weer een deel van hun oude werkwijzen op, en laten de nieuwe verwateren. Het management grijpt in, de noodzaak voor verandering blijft groot. Er komt een memo waarin het belang van de verandering nogmaals wordt benadrukt. Misschien hangt het management nieuwe posters op of worden mensen uitgenodigd om een ‘game’ te spelen om de noodzaak te begrijpen of krijgen ze extra training. Soms wordt een MT lid vervangen vanwege te weinig resultaten. Soms komen er consultants binnen die extra uitleg en tools bieden. Soms helpt dat weer eventjes……maar slechts eventjes. Zodra de aandacht van consultants en management minder wordt komt ook het oude gedrag weer terug. Hartstikke logisch want zo werkt dat met mensen. Allerlei aansturingen, hoe goed ook bedoeld, zorgen er slechts voor dat gedrag éénmalig of een enkele keer wordt uitgevoerd, en niet dat het blijvend anders wordt. Daarvoor is iets heel anders nodig. Organizational Behavior Management (OBM) leert ons vanuit de wetenschap waarom het gaat zoals het in het voorbeeld gaat en wat we kunnen doen om gedrag blijvend te veranderen. Een tipje van de sluier deel ik graag met jullie. Gedrag van mensen (behavior) kun je zien als de B in ABC. Vóór het gedrag vindt een aansturing/uitlokking ervan plaats, de A, door OBM Antecedent genoemd. Ná het gedrag komt het effect ervan voor de gedrager, de C van Consequentie. Mensen die gedrag van anderen willen veranderen doen dit vaak door veel aandacht aan de A-kant te besteden. Posters, uitleg, training etc, zijn allemaal voorbeelden van Antecedenten die nieuw gedrag proberen uit te lokken. Dit blijkt echter nauwelijks verbonden te zijn aan het BLIJVEND uitvoeren van het nieuwe gedrag. Je voert iets een enkele keer op een nieuwe manier uit na de juiste antecedenten maar houdt er snel weer mee op als de Consequentie van het nieuwe gedrag voor jou niet stukken beter is dan de consequentie van je oude gedrag. Nieuw gedrag vertonen kost immers extra energie en de mens is van nature gebouwd om zoveel mogelijk energie te sparen voor bevrediging van primaire behoeftes zoals eten, drinken en seks. Als we gedrag van anderen blijvend willen veranderen moeten we vooral aandacht gaan besteden aan de Consequenties in plaats van aan de Antecedenten. En wel de consequenties voor degene die het gedrag vertoont, niet de consequenties voor de organisatie of voor anderen. We moeten ervoor zorgen dat die consequenties duidelijk positiever zijn dan die volgend op het oude gedrag. Gedrag verandert overigens ook als je de consequenties van het oude gedrag opeens veel negatiever maakt dan bij het nieuwe gedrag. Alleen leidt dit tot het vertonen van ‘minimaal acceptabel nieuw gedrag’. Daarbij moeten wij als managers en verandercoaches die negatieve consequenties van oud gedrag de hele tijd in de lucht houden omdat het individu zodra ze verdwenen zijn terug zal stappen in oud gedrag. De positieve consequenties moeten, overigens overduidelijk aan het nieuwe gedrag gelinkt zijn en er zeer snel op volgen. Een taart na de eerste mijlpaal is daarom minder geschikt dan een complimentje omdat deze niet meer herleidbaar tot het precieze gedrag dat daarvoor vertoond is maar opgehangen aan het resultaat en een hele tijd later komt. Met mijn lactose-intolleratie is een slagroomtaart voor mij overigens geen positieve consequentie, eerder een herinnering aan dat ik sommige lekkere dingen niet kan eten zonder ziek te worden. Welke consequentie positief is, is persoonsafhankelijk. Waar voor de ene een door de hele afdeling te horen “goed gedaan Nina!” een positieve consequentie is, is voor de ander die niet van in de belangstelling staan houdt, een mailtje met een compliment een veel positievere consequentie. Na 10 x “goed gedaan Nina!” over de afdeling vindt deze Nina het overigens ook wel welletjes en is de 11e geen positieve consequentie meer. Dus naast het soort consequentie en de timing zo direct mogelijk na het gedrag is ook herhaling een begrip waarmee gespeeld moet worden om het goed te laten werken. OBM leert ons van alles over wat wel en niet goed werkt en geeft bergen handvatten hoe “positive reinforcement” ingezet kan worden. Uiteindelijk is ons doel dat de positive reinforcement die door mensen wordt ‘uitgereikt’ overgenomen kan worden door “automatic reinforcement” vanuit onze interne mens of de omgeving. Zodat de aandacht van “ons” als managers, consultants en coaches, kan gaan verschuiven naar nieuwe veranderingen. De OBM foundation training is vanuit de wetenschap nu ook overgehaald naar het bedrijfsleven en begrijpelijk gemaakt voor ons allemaal. Ik ben een van de gecertificeerde trainers hiervoor. Benader me gerust als je meer wil weten over OBM en het veranderen van gedrag.
By nina November 12, 2019
Wat doet 'je welkom voelen'? Net een fantastische “welkom” ervaring gehad die me enorm inspireerde en liet nadenken over wat het met je doet als je je welkom voelt. Ik ging koffie drinken bij ex collega Frank van Straalen die nu bij Sodexo werkt. Ik belde aan bij de parkeerplaats-slagboom van het kantoor in Breukelen en de aardige dame via de intercom legde me uit dat ik helemaal door mocht rijden en recht voor het pand mocht parkeren. Ze vroeg ook direct (over de intercom) of ik als ik binnen was zin had in een kopje koffie, of cappuccino of thee (ik wilde wel thee). Een minuut later stapte ik het pand binnen en kwam de aardige dame op me af lopen met een bezoekerspas en een kopje thee en ze leidde me naar de thee-smaakjes. Ze belde Frank (op een aardige en leuke manier, ik kon het horen vanuit mijn luxe stoel waarin ik met mijn thee zat) en toen ik na mijn gesprek weer terug kwam in de lobby om naar huis te gaan, bood ze me nog een flesje water aan voor onderweg. Toen ik haar complimenteerde met hoe fantastisch zij als gastvrouw was vond ze dat lief van mij. Ze vond het zelf duidelijk vanzelfsprekend dat ze zich gedroeg zoals ze deed, het straalde ook echt uit haar ogen. Terwijl het niet zo vanzelfsprekend is..….misschien…..of toch wel? In de auto zette dit me aan het denken….. Door haar gedrag voelde ik me erg welkom in het pand waar ik nog nooit geweest was. Het zorgde bij mij voor een blij, energiek gevoel, en ook een gevoel van ontspanning. Vanuit dat fijne gevoel van ‘ik word gezien/ik doe ertoe’ keek ik daar rond en voelde mezelf open staan voor nieuwe ervaringen en contacten. Ik voelde de creativiteit borrelen en vond de mensen die voorbij liepen (en die allemaal vriendelijk ‘hallo’ zeiden, ook dat viel op) er interessant uit zien. Ik kreeg zin om dingen te doen, om samen met andere mensen dingen neer te zetten. Dat besefte ik op dat moment nog niet direct, tijdens het terugkijken in de auto vielen de kwartjes. Wat doet “je welkom voelen” met een mens? Met mij in dit geval? Antwoord: heel veel dus! Het zorgt bij mij voor ontspanning, voor blijheid en voor energie. Allemaal ingrediënten waarmee mooie dingen kunnen ontstaan en een heerlijk gevoel bovendien. Een cliënt van mij sprak laatst ook over “je welkom voelen” en hoe belangrijk dit voor haar in haar leven bleek te zijn. Hoeveel meer ‘zichzelf’ ze ervan werd als ze zich welkom voelde. Natuurlijk zit ‘je welkom voelen’ voor een deel in jezelf. Je neemt jezelf overal mee naar toe en als jij jezelf niet waardeert om wie je bent zul je je niet snel ergens welkom voelen of daar die fijne gevoelens bij ervaren. En als je jezelf wel waardeert, voel je je welkom (en van toegevoegde waarde) op veel plekken. Maar wij kunnen ook iets doen voor ánderen hierin. Hoeveel momenten laten wij passeren in het leven zonder de ander(en) een welkom gevoel te bezorgen? Wat doet het met die collega die als laatste binnen komt die ochtend als je gemeend iets zegt als “fijn dat je er bent!” in plaats van de “vrije ochtend gehad?” grapjes? Wat doet het met je partner of met je kinderen als je ze werkelijk even gemeende welkom-aandacht geeft op momenten dat je elkaar ziet na een periode van afwezigheid. Vanuit welke sfeer loopt het contact dan verder? En wat doet het met jou als je je op die manier gedraagt naar anderen? Misschien schiet jij ook wel even uit de ‘snel-snel-snel, regel-regel-regel’ modus in de ‘creatieve samenwerk’ modus waardoor mooiere dingen ontstaan. Ik ga er eens mee experimenteren komende tijd. Met meer vanuit welkom naar anderen kijken en reageren. En dan bekijken wat er gebeurt, met de ander(en) en met mezelf 😊. Wie doet er mee? (post 15 oktober 2019 geplaatst op linkedIn)
Share by: